Kiedyś też była wiosna

Kiedyś też była wiosna, bardzo dobra - w sensie obiektywnym, jakościowym - wiosna. Z ładną pogodą, zielono-żółtymi lipami, niebieskością, uderzeniami majowym powietrzem i pociągami manewrującymi w obrębie stacji Warszawa-Praga. Wszystko to samo, wszystko to już widziane było.

Ale to nie pora roku, nie pogoda, tak naprawdę decydują o tym, czy tak-o: wsiadasz na rower i jedziesz, czy naciągasz kołdrę na głowę. Najlepszy (w sensie obiektywnym) maj nic tu zmienić nie może. 

Na teraz to by było na tyle.

Mrugnięcie okiem w równoległych wszechświatach

Wycieczka. Wycieczka samochodem. Nie wiadomo jakim, nie wiadomo gdzie, choć chyba gdzieś na południu (kilkanaście kilometrów na południe od 49 stopnia 59 minuty szerokości geograficznej północnej). Jechaliśmy w ciszy, cieple i spokoju. Po jakimś czasie przejechaliśmy jakieś skrzyżowanie - nasze pierwszeństwo -  i stały się góry. Góry tak nocne, jak nocny może być tylko pociąg. Nasz samochód wziął je trawersem. Na chwilę przytuliłaś się do prawej części mnie, i w tej samej chwili górne warstwy atmosfery starły się z burzą słoneczną klasy G4, która akurat przechodziła przez nasz układ słoneczny, a na niebie rozpostarła się przepiękna zorzą w spazmach pionowych kreseczek w zielono-fuksjowych barwach. Przepiękna zorza. Bardzo ją pamiętam i chcę pamiętać.

To wszystko jak mrugnięcie okiem w równoległych wszechświatach. W jednym wszechświecie nic nie znaczące, w drugim - obejmujące wszystko. Wow.